Het werk afgerond, de overdracht geregeld, de inbox leeg, de werklaptop en werktelefoon uit en sinds jaren mijn agenda voor het komende halve jaar leeg! Het moment is daar, mijn sabbatical is officieel AAN.
Maandenlang was ik bezig met de voorbereidingen. Met het praktische en het randvoorwaardelijke, maar ook zeker mentaal. Het voelt alsof ik langzaamaan steeds meer een deur heb opengezet naar een nieuwe ruimte. Nog onbekend wat daar achter allemaal schuilgaat en op mij wacht, maar zo veelbelovend.
Wat me diep heeft geraakt zijn de reacties van collega’s, vrienden en andere dierbaren op mijn sabbatical en persoonlijke project. De berichten en de kleine gebaren van afgelopen week waren evenzeer ontroerend en zo treffend. Van een lief bericht met: “Als je straks de deur van het gemeentehuis achter je dicht doet, kijk dan even naar de lucht boven je, die ligt voor je open! Wat een ruimte, helemaal voor jou” , tot een inspirerend notitieboek met een persoonlijk gedicht met prachtige wensen voor de komende periode. En een symbolisch pakket met Indonesische kruiden; voor inspiratie en ondersteuning met de smaken van Indonesië. “Om te kunnen omgaan met bittere wat ik ga ontdekken, ik mag proeven wat het zout van zweet en tranen heeft betekend, ik kan voelen wat het zuur van geschiedenis toevoegt en ik kan genieten van het zoete wat ik tegenkom”. De warmte, de betrokkenheid, de persoonlijke woorden, ze hebben me ten diepste geraakt.
Vaak onderschat je wat je betekent voor anderen. Maar dit moment heeft me laten zien wie ik ben in relatie tot anderen. Het deed me denken aan Ubuntu*. Ongeveer 2 jaar geleden heb ik mij in deze filosofie verdiept. En levensfilosofie die heel dicht ligt bij hoe ik het mens-zijn opvat. Wat ik hierover leerde heb ik bewuster en explicieter geïntegreerd in mijn kijken, denken en doen. Niet alleen ten aanzien van mijn inhoudelijke werk, maar ook in mijn hele mens-zijn. De vormen van verbondenheid en wederkerigheid, maar ook het “ik ben omdat wij zijn” en “ik zie jou” zijn daarin belangrijke uitgangspunten.
Alle gebaren, berichtjes en omhelzingen van afgelopen dagen ervaarde ik alsof mensen subtiel fluisterenden: “we hebben je gezien”. Ik had er niet omgevraagd en niet op gerekend, maar ik ervaarde Ubuntu ten volle uit. Ik realiseerde me dat ik mede door mijn manier van aanwezigheid, inzet en menselijkheid in het werk heb gebouwd aan iets gezamenlijks. En nu ik even uitstap, voel ik hoe die gezamenlijkheid mij draagt; met woorden, met aandacht en met een stil vertrouwen. Die erkenning raakt me. Niet alleen omdat ze mij zien, maar omdat ze laten voelen dat ik ertoe doe, van mens tot mens.
De komende maanden staan in het teken van vertragen, verdiepen en creëren. De komende maanden heb ik ruimte om na te denken, te onderzoeken en te ontdekken. En om te schrijven en vertellen, zonder beperkingen van randvoorwaarden, opdrachtomschrijving of prestatiedruk. Ik ben letterlijke en figuurlijk helemaal vrij om mijn eigen project vorm te geven en het verhaal daarover te vertellen. Ik kijk er zo naar uit! En ik neem alle lieve woorden en gebaren mee als steun en aanmoediging. Ik voel dankbaarheid in wat er is en ik voel vertrouwen in wat er komt.
Nu eerst drie weken vakantie met mijn liefdes Liz, Laurens en onze hond Cami. We gaan eerst met elkaar onze gezinsbubbel in, zodat ik kan loskomen van het ritme, de tijd en de plaats wat lange tijd mijn leven invulde. Daarna begint mijn persoonlijke project officieel!
Here we go!
*in de Ubuntu filosofie staat de gemeenschap centraal en niet het individu. De filosofie of levenswijsheid gaat er van uit dat alles met elkaar verbonden is. En dat eenieder behoort tot dat geheel. Je existentie is verbonden aan het bestaan van de ander: “ik ben omdat wij zijn”. Daarnaast gaat Ubuntu ook om “ik zie jou”, het gaat er om de ander werkelijk te zien en dus niet alleen te kijken. Ook staat in Ubuntu wederkerigheid centraal, doordat men er van uit gaat dat de mening of het bestaan van eenieder ertoe doet omdat hij of zij onderdeel uitmaakt van het geheel.
Reactie plaatsen
Reacties