Ik heb een sabbatical!

Een pauze om ruimte te maken voor mijn persoonlijke project, maar ook ruimte voor rust en reflectie. Een pas op de plaats om even los te komen van de dagelijkse dynamiek en om opnieuw te voelen waar het voor mij omdraait. Het voelt als een voorrecht om deze existentiële stappen te zetten en ze gaan gepaard met afwisseling van vastberadenheid, opwinding en wankelmoedigheid.

Mijn opa is altijd mijn held geweest. We hadden een onuitgesproken hechte en diepgaande band met elkaar. Als kind had ik grote bewondering voor hem. Mijn opa was namelijk na de Tweede Wereldoorlog als jongeman van 21 jaar naar Nederlands-Indië uitgezonden om rust en orde te brengen in de Nederlandse Kolonie. Zoals het voor mij een heldenverhaal was, was het voor hem een te pijnlijk verhaal, een verhaal van verliezers. Er over praten kon hij niet. Dat heeft hij nooit gekund, door het trauma en extra gehinderd door de Parkinson die hij al op jonge leeftijd had. Bijna 25 jaar geleden is hij overleden.

Later ging ik inzien dat wat in Nederlands Indië gebeurd is hem een last heeft laten dragen die nooit van hem had mogen zijn. Dat daar dingen zijn gebeurd die hij niet kon verenigen met zijn mens-zijn en dat dit hem gevangen heeft genomen.